استخراج نفت خام از مخازن تولید خشکی و فراساحلی به شدت به کارایی فرآیند حفاری سازند بستگی دارد. استفاده از گل های حفاری بخشی جدایی ناپذیر از فرآیند حفاری چرخشی است. سیال حفاری که در ناحیه حلقوی بین لوله حفاری و دیواره چاه جریان دارد، قطعات سنگ تولید شده (معروف به خرده های حفاری) توسط این فرآیند را حمل می کند. گل حفارى تركيبى است از مواد شيميائى معدنى و آلى كه به شكل مايع ساخته شده و در حفارى چاه­هاى نفت و گاز به كار می­رود. سیالات یا گل حفاری از معلق ذرات خاک رس در آب یا روغن تشکیل شده است. اين تركيب از دو فاز جامد و مايع تشكيل می­شود و طي عمليات حفاري به طور پيوسته در حال حركت است.

گل حفاری در حالت کلی به گل پایه آبی و گل پایه روغنی و گل پایه گازی تقسیم میشود. اگرچه عواملی که انتخاب سیال پایه و افزودنی‌های گل را هدایت می‌کنند ساده نیستند، هر دو عوامل فنی و محیطی باید در نظر گرفته شوند.

     سیال حفاری علاوه بر برداشتن خرده های حفاری، از نفوذ جریان نفت و گاز به چاه نیز جلوگیری می‌کند، پدیده‌ای که به نام kick شناخته می‌شود، و در صورت کنترل نشدن می‌تواند منجر به فوران شود. بر این اساس، عملیات حفاری میتواند به دو صورت زیر تعادلی و فراتعادلی انجام شود که در این حالت باید در شرایط فراتعادلی انجام شود که در آن فشار چاه بیشتر از محیط اطراف باشد.

     گل حفاري به دليل نقش هاي متعدد، در مقاطع مختلف حفاري خواص متفاوتي دارد و بايد از نظر خواص رئولوژي، رفتار مناسبي از خود نشان دهد. براي حصول رفتار مورد نظر، مواد متنوعي از جمله پليمرها به گل اضافه مي شود. امروزه در حفاري چاه هاي نفت و گاز، به گستردگي از مواد پليمري به عنوان مواد افزودني در ساختار گل حفاري استفاده مي شود. گل حفاری پلیمری به عنوان یک سیستم سیال حفاری جدید از اوایل دهه ۱۹۷۰ توسعه یافته است. افزودني­هاي پليمري به خوبي مي­توانند خواص رئولوژي گل­هاي حفاري را برحسب شرايط مورد نياز، بهبود بخشند و هرزروى گل در خلل و فرج سازند در حين حفاري را كاهش دهند.

     به طور کلی، هر سیستم گلی که از پلیمر خطی محلول در آب به عنوان عامل تصفیه استفاده می کند، می تواند سیستم گل پلیمری نامیده شود. اما در فرآیند کاربردی، سیستم گل پلیمری معمولاً به سیستم گلی اطلاق می شود که در آن پلیمر عامل اصلی تصفیه است یا  عملکرد را کنترل می کند.

استفاده از پليمرها در سيال حفارى اولين بار در سال ۱۹۳۷ آغاز شد؛ وقتى جهت كنترل ويژگی هاى نفوذ نشاسته ذرت به گل بنتونايت اضافه گرديد. اين توسعه، به سرعت با معرفى كربوكسی متيل گلوكز

تانن ها، كوبراچو و ليگنو سولفانات ها كه در سال ۱۹۴۵ به صورت عادى مورد استفاده قرار گرفتند ادامه يافت. در سالهاى اخير دامنه و تنوع پليمرها در گل حفارى به طور مدام افزايش يافته و توانايى استفاده از پليمرهايى با ويژگی هاى خاص براى متناسب بودن با هدفى ويژه اطمينان میدهد كه پليمرهاى جديد مشكلات آينده حفارى را مرتفع كنند.

 افزودني هاي پليمري به خوبي مي توانند خواص رئولوژي گل هاي حفاري را برحسب شرايط مورد نياز، بهبود بخشند و هرزروي گل در خلل و فرج سازندها در حين حفاري را كاهش دهند. به دليل اينكه امروزه پليمرها شالوده كنترل ويژگي هاي گل حفاري هستند، در اين مقاله تلاش شده تا ويژگي هاي كلي مورد نياز يك پليمر براي انجام وظيفه خاص در گل حفاري مورد بررسي قرار گيرد و به خصوصيات ساختاري برخي پليمرهاي طبيعي، اصلاح شده و مصنوعي به كار رفته در گل حفاري پرداخته شود.